Roma

Πρωταγωνιστούν: Yalitza Aparicio, Marina de Tavira, Diego Cortina Autrey

Μια συγκινητική και απολύτως συγκλονιστική ιστορία που διηγείται την ζωή μιας μεσοαστικής οικογένειας στο πολιτικά τρικυμιώδες Μεξικό, τη δεκαετία του 70’. Η ταινία επικεντρώνεται στην οικιακή βοηθό και νταντά των παιδιών, Cloe καθώς μαρτυρά τα γεγονότα μέσα από προσωπικές της εμπειρίες και βιώματα.

H νέα ταινία του Alfonso Cuarón είναι μια ιδιαίτερη, διαφορετική και πρωτότυπη ίσως για τα δεδομένα του εν λόγω σκηνοθέτη, προσπάθεια υπογεγραμμένη παρόλα αυτά με την ίδια συνταγή επιτυχίας που ακολουθεί αρκετά χρόνια τώρα. Το Roma πρόκειται για ένα οπτικό και κινηματογραφικό αριστούργημα που χαρακτηρίζεται από μια ψυχαναγκαστικά τέλεια σκηνοθετική δουλειά. Τα πλάνα, οι εικόνες και η γενικότερη ασπρόμαυρη προσέγγιση καταφέρνουν να ταξιδέψουν τον θεατή και να τον μεταφέρουν σε κινηματογραφικές αίθουσες παλαιότερων δεκαετιών ή ακόμη καλύτερα σε εκείνη ακριβώς την στιγμή που συμβαίνουν τα όσα διηγείται η ιστορία.

Ο χαρακτηρισμός «ψυχαναγκαστικά τέλεια» δεν χρησιμοποιήθηκε ασκόπως παραπάνω αφού δεν είναι λίγες οι στιγμές με τις οποίες ο σκηνοθέτης παίζει με το μυαλό του θεατή και τις γωνίες λήψης των πλάνων που χρησιμοποιεί. Ολόκληρη η ταινία γενικότερα πλαισιώνεται από έναν ωμό ρεαλισμό που διαφαίνεται τόσο στις ερμηνείες των ηθοποιών όσο και στην εξιστόρηση των γεγονότων. Παράλληλα δεν γίνεται σκόπιμα καμία προσπάθεια «χολυγουντιανής» ωραιοποίησης του ανθρώπινου δράματος που ξεπροβάλει μέσα από τις διάφορες δυσκολίες που βιώνουν οι πρωταγωνιστές.

Από την άλλη μεριά ίσως φταίει αυτός ο ρεαλισμός που κάνει το Roma να χάνει λίγο από όλα εκείνα τα στοιχειά που το καθιστούν ταινία. Τα υπερβολικά μακροσκελή πλάνα και το γεγονός πως ο Cuarón επικεντρώνεται φαινομενικά μόνο στο σκηνοθετικό-οπτικό κομμάτι, αφήνοντας τα πλάνα του να μιλούν αντί των πρωταγωνιστών, καθιστά την ταινία «αργή» και ίσως κουράζει κάπως τον θεατή. Παρόλα αυτά όλες σχεδόν οι σκηνές είναι γεμάτες συμβολισμούς και κρύβουν νοήματα μεγαλύτερα από όσα το ανθρώπινο μυαλό ίσως επεξεργάζεται την στιγμή εκείνη, της προβολής.

Η ιδιαίτερη αυτή προσέγγιση αποτυπώνεται ασπρόμαυρα γιατί με οποιοδήποτε άλλο τρόπο το έργο θα φάνταζε κοινό, ελλιπές. Μπορεί να καταλάβει κάποιος την ομορφιά που κρύβει ο κόσμος της ταινίας μόνο αν έχει εκτιμήσει την γαλήνη και την ηρεμία που πολλές φορές προσφέρει η απλότητα και η ησυχία. Μόνο τότε, εμφανίζεται ο πολύχρωμος κόσμος που προφέρουν οι συγκινητικές ιστορίες αυτών των ανθρώπων. Ξαφνικά, όλα αυτά τα ασπρόμαυρα πλάνα γεμίζουν χρώμα και η σιωπή μιλά και φωνάζει. Ουρλιάζει για το δίκαιο των ανθρώπων και για την ισότητα, μα αυτές είναι έννοιες που δεν σχετίζονται ούτε με τη βία, ούτε με τη σύγχυση. Ακριβώς και για αυτόν το λόγο η ταινία είναι ασπρόμαυρη και προτιμά να μιλά περισσότερο με την σιωπή.

Συνοψίζοντας, το Roma του Alfonso Cuarón είναι αγώνας, γιατί θυμίζει την ζωή με τις όλες ομορφιές και τις δυσκολίες που παρουσιάζει. Είναι ωρίμανση, γιατί μέσα από οποιοδήποτε μάθημα ο άνθρωπος εξελίσσεται και ωριμάζει. Είναι ταξίδι γιατί ξεκινά από την παιδικότητα και την αθωότητα που προσφέρει ένα ασφαλές περιβάλλον και ολοκληρώνεται με τη λύτρωση που προσφέρει ο σκληρός κόσμος όταν τον διέπει η αληθινή αγάπη και ευτυχία.

Όπως η Ρώμη δεν χτίστηκε σε μια μέρα, ίσως έτσι και η ευτυχία να μην έρχεται απλά και γρήγορα. Ίσως πάλι να κρύβεται σε μικρά πράγματα που ποτέ δεν δίνουμε σημασία. Ίσως πάλι να είναι κατάσταση και όχι προορισμός. Αυτό πολύ πιθανόν να είναι και το νόημα της ταινίας. Εμείς εδώ στους Godfilmers, σας την συνιστούμε ανεπιφύλακτα: