Θρησκευτικές ταινίες που προκάλεσαν, απαγορεύτηκαν ή αγαπήθηκαν!

Ανέκαθεν η θρησκεία αποτελούσε ένα ευαίσθητο θέμα και μια πρόκληση ή μια… διαφορετική ανάγνωση των πεποιθήσεών της αρκούσε για να ανεβάσει επικίνδυνα το θερμόμετρο. Στην περίπτωση της τέχνης, ειδικότερα, η θρησκεία αποτέλεσε μια πλούσια πηγή έμπνευσης. Υπήρξαν, όμως, και φορές που η καλλιτεχνική ερμηνεία και η διαφορετική ματιά στη θρησκεία οδήγησε σε αντιδράσεις. Οι ταινίες που ακολουθούν αποτελούν ορισμένες από τις πιο αμφιλεγόμενες θρησκευτικές ταινίες όλων των εποχών. Λογοκρίθηκαν, απαγορεύτηκαν, ξεσήκωσαν, αγαπήθηκαν.

«Τα Πάθη του Χριστού» (2004)

Η δραματική ταινία του Μελ Γκίμπσον προκάλεσε οργή, καθώς θεωρήθηκε ότι επαναφέρει τη συζήτηση περί συλλογικής ευθύνης των Εβραίων για τη Σταύρωση, ενώ πολλές σκηνές της δεν στηρίζονται ακριβώς στα Ευαγγέλια. Ένα ακόμη στοιχείο που βρέθηκε στο στόχαστρο της κριτικής της «αντισημιτικής», όπως χαρακτηρίστηκε ταινίας, ήταν ο ρεαλισμός των σκηνών των βασανιστηρίων του Χριστού μέχρι τη Σταύρωσή του.

«Ο Τελευταίος Πειρασμός» (1988)

Από τις πιο χαρακτηριστικές δημιουργίες του είδους, ο «Τελευταίος Πειρασμός» του Σκορτσέζε, είναι ένα εξαιρετικό υπαρξιακό δράμα, το οποίο εξελίσσεται σταδιακά, καθώς η ταινία είναι βασισμένη, όχι στα Ευαγγέλια, αλλά στο ομώνυμο και πολυσυζητημένο μυθιστόρημα του Νίκου Καζαντζάκη.

«Ένας Προφήτης, μα τι Προφήτης» (1979)

Καταδικασμένο απ’ την εκκλησία, απορριπτέο ως βλάσφημο από τους θεολόγους και απαγορευμένο αρχικά ανά τη Βρετανία, το «ρυπαρό φιλμάκι» για τον Υιό του Θεού δια χειρός Monty Python είναι μια από τις πιο αμφιλεγόμενες ταινίες όλων των εποχών, αλλά παράλληλα και μία από τις πιο αστείες και δημοφιλής δημιουργίες. Μία άκρως «ασεβής» σάτιρα, η οποία πραγματεύεται το θέμα της θρησκείας και τη δημιουργία μύθων.

«Κώδικας Da Vinci» (2006)

Το «βλάσφημο» έργο του Νταν Μπράουν που μεταφέρθηκε στη μεγάλη οθόνη εξόργισε την ορθόδοξη και καθολική εκκλησία. Καταγγέλλοντας τις θεολογικές ασυνέπειες του έργου, το Βατικανού κάλεσε σε μποϊκοτάζ της ταινίας, ενώ σε πολλές περιπτώσεις απαγορεύτηκε στους συντελεστές της ταινίας να κάνουν γυρίσματα σε ιερούς χώρους.

«Ο Χριστός Ξανασταυρώνεται» (1957)

Ο Ζυλ Ντασέν, μεταφέρει το 1957 στην μεγάλη οθόνη, το κλασσικό και διαχρονικό βιβλίο του Νίκου Καζαντζάκη, «Ο Χριστός Ξανασταυρώνεται». Σκηνοθετώντας με τρόπο ανάγλυφο τον μυστικιστικό, ο δημιουργός παρουσιάζει με ρεαλισμό το βαθιά κοινωνικό και λίαν θρησκευτικό θέατρο του παραλόγου που διαδραματίζεται σ’ ένα φτωχικό ορεινό χωριό της Μικράς Ασίας και τις δραματικές συνέπειες που θα ακολουθήσουν. Η ταινία είναι γυρισμένη στα Κριτσά της Κρήτης, με κοστούμια του Γιάννη Τσαρούχη, τη Μελίνα Μερκούρη στον ρόλο της Μαγδαληνής και τον Πιερ Βανέκ σ’ εκείνον του Χριστού.