Interstellar

Είδος: Περιπέτεια, Δράμα, Επιστημονική Φαντασία

Διάρκεια: 169 λεπτά

Σκηνοθέτης: Christopher Nolan

Πρωταγωνιστούν: Matthew McConaughey, Anne Hathaway, Jessica Chastain, Michael Caine, John Lithgow

Περίληψη: καθώς οι φυσικοί πόροι της Γης εξαντλούνται και μια παγκόσμια επιδημία ξηρασίας απειλεί να εξαφανίσει τα εναπομείναντα καλλιεργήσιμα σπαρτά βυθίζοντας την ανθρωπότητα στην πείνα, μια ομάδα επιστημόνων επιχειρεί να ταξιδέψει δια μέσω μιας σκουληκότρυπας στο διάστημα ώστε να βρει κατοικήσιμους πλανήτες σε μακρινούς γαλαξίες, εξασφαλίζοντας έτσι τη σωτηρία του ανθρωπίνου γένους.

Η άποψή μας: αρχόμενος τη συγκεκριμένη κριτική, οφείλω να δηλώσω πως θα καταβάλω κάθε δυνατή προσπάθεια να παραμείνω αντικειμενικός, καθότι η αδυναμία μου για τη σκηνοθετική ευφυΐα του Christopher Nolan είναι δεδομένη. Έχοντας εξωτερικεύσει τις «οπαδικές» μου προτιμήσεις, συνεχίζω λέγοντας πως το Interstellar αποτελεί ένα κλασσικό παράδειγμα της ταινιοθήκης του Nolan, εννοώντας πως τα στοιχεία που αντίκρυσε ο θεατής στις προηγούμενες ταινίες του (γρήγοροι ρυθμοί, αποσπασματική αφήγηση, υποβλητική μουσική) θα συναντήσει και σε αυτήν.

Το είδος της ταινίας είναι αρκετά διφορούμενο. Εκ πρώτης όψεως, αντιπροσωπεύει άλλο ένα τυπικό δείγμα επιστημονικής φαντασίας –είδος που τόσο λατρεύει ο Nolan– με εντυπωσιακά ειδικά εφέ, αλλεπάλληλες ανατροπές, καταιγιστική δράση και βαθυστόχαστες θεωρίες (οι οποίες και βασίστηκαν στο ερευνητικό έργο του, βραβευμένου με Νόμπελ Φυσικής το 2017, Δρ. Kip Thorne). Με μια βαθύτερη ανάγνωση, όμως, διαπιστώνουμε ότι το Interstellar αποτελεί μια βαθιά δραματική ταινία, μια ελεγεία στις ανθρώπινες σχέσεις, έναν ύμνο στην αγάπη του πατέρα προς την κόρη, μιας αγάπης τόσο ισχυρής που καταφέρνει να διαπεράσει τις παράλληλες διαστάσεις του σύμπαντος. Δεν ήταν λίγες οι σκηνές που με έκαναν να δακρύσω, συμπάσχοντας με τον πόνο και το σπαραγμό των ηρώων.

Η σκηνοθεσία είναι απλά υ-πο-δει-γμα-τι-κη. Δεν υπάρχει τίποτα το τυχαίο στο συγκεκριμένο φιλμ. Κάθε καρέ, κάθε γωνία λήψης, κάθε πανοραμικό πλάνο αποσκοπούν στο να καθηλώσουν το θεατή. Τα καταφέρνουν; Θα αναφέρω απλά ότι παρακολουθώντας την ταινία κυριολεκτικά ξεχνούσα να αναπνεύσω, συνεπαρμένος από την ακατάπαυστη αλληλουχία εικόνων δράσης, έντασης και παλμού! To συγκεκριμένο έργο αποτελεί για μένα ένα σκηνοθετικό αριστούργημα και ποτέ δεν θα καταλάβω την αδιανόητη απόφαση της γερουσίας του Hollywood να μην του προσφέρουν έστω μια υποψηφιότητα για Όσκαρ Σκηνοθεσίας.

Οι ερμηνείες, όπως και σε κάθε ταινία του Nolan, είναι όχι απλά πειστικές αλλά αναγκαίες. Θαρρείς και οι υπεύθυνοι του καστ κατόρθωσαν και βρήκαν τους τέλειους ηθοποιούς για τους τέλειους ρόλους. Ο Matthew McConaughey είναι πολύ καλός στον πρωταγωνιστικό ρόλο, δίνοντας συνέχεια στην ερμηνευτική του μεταμόρφωση που συντελέστηκε με τη βράβευσή του με Όσκαρ Α’ Ανδρικού Ρόλου στην ταινία Dallas Buyers Club. Άξια αναφοράς είναι και η παρουσία του ερμηνευτικού τοτέμ Michael Caine καθώς και του συμπαθέστατου John Lithgow.

Τέλος, ειδική μνεία πρέπει να γίνει και στην έξοχη μουσική επένδυση του αξεπέραστου Γερμανού συνθέτη Hans Zimmer. Οι μελωδίες του, από τις πιο σύνθετες έως και τις πλέον απλές (ο επαναλαμβανόμενος χτύπος ενός ρολογιού), ταξιδεύουν τον θεατή, προσθέτοντας υπόσταση και ηχόχρωμα στην οπτική πανδαισία που μας προσφέρει αφειδώς ο Nolan. Ειλικρινά δεν θα μπορούσα να φανταστώ το συγκεκριμένο έργο χωρίς τη συγκεκριμένη μουσική, ούτε τη συγκεκριμένη μουσική δίχως το συγκεκριμένο έργο.

Συνοψίζοντας, η ταινία Interstellar αποτελεί, για το συντάκτη αυτής της κριτικής, ένα αρτιότατο δείγμα της 7^ης τέχνης, ένα κινηματογραφικό κομψοτέχνημα που θα κερδίσει ακόμα και τον πλέον απαιτητικό θεατή.