Η ΤΑΙΝΙΑ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ!

Η επιλογή μας για αυτή την εβδομάδα είναι η δραματική κομεντί του Αλεξάντερ Πέϊν με πρωταγωνιστή τον Ματ Ντέϊμον, ΜΙΚΡΟΚΟΣΜΟΣ.

Σκηνοθεσία:      ΑΛΕΞΑΝΤΕΡ ΠΕΪΝ

Σενάριο:              ΑΛΕΞΑΝΤΕΡ ΠΕΪΝ & ΤΖΙΜ ΤΕΪΛΟΡ

Ηθοποιοί:           ΜΑΤ ΝΤΕΙΜΟΝ, ΚΡΙΣΤΟΦ ΒΑΛΤΣ, ΚΡΙΣΤΕΝ ΓΟΥΙΓΚ, ΧΟΝΓΚ ΤΣΑΟΥ

Διάρκεια:            135 λεπτά

Πρεμιέρα:          Πέμπτη, 4 Ιανουαρίου 2018

Χρονολογία παραγωγής:            2017

Είδος ταινίας:    ΔΡΑΜΑΤΙΚΗ ΚΟΜΕΝΤΙ

Περίληψη: Σκεφτείτε τι θα συνέβαινε αν σε ένα κοντινό μέλλον οι άνθρωποι, χάρη σε έναν Νορβηγό επιστήμονα, είχαν τη δυνατότητα να συρρικνωθούν. Αυτοί οι μικροσκοπικοί άνθρωποι θα ζούσαν σε μικρές πόλεις, θα τρέφονταν λιγότερο, θα έπιαναν λιγότερο χώρο, θα δημιουργούσαν λιγότερα σκουπίδια και γενικά η ζωή τους θα ωφελούσε την ανθρωπότητα.

Συνεκτιμώντας όλα αυτά τα πλεονεκτήματα του μικρόκοσμου, ο Πολ αποφασίζει να συρρικνωθεί μαζί με τη σύζυγό του , προκειμένου να μειώσουν τα τεράστια έξοδα διαβίωσης που συνεπάγεται μια ζωή σε κανονικό μέγεθος. Μόνο που μια μικρότερη σε μέγεθος κοινωνία δεν παύει να είναι μια κανονική κοινωνία, με κανονικούς ανθρώπους, οπότε δεν παύει να έχει κι αυτή τα προβλήματά της.

H άποψή μας: Ο Αλεξάντερ Πέιν επιστρέφει με μια εξαιρετική ιδέα που τελικά μένει ανεκμετάλλευτη, καθώς λειτουργεί μόνο στο πρώτο μέρος της ταινίας, ενώ στη συνέχεια χάνεται μέσα σε πληθώρα προβληματισμών και μηνυμάτων. Ο Πέιν με το λεπτό του χιούμορ στο πρώτο μέρος θέτει τις βάσεις για κοινωνικούς και πολιτικούς προβληματισμούς χωρίς όμως να αποκαλύπτει ξεκάθαρα τις προθέσεις του. Ο μικρόκοσμος τελικά είναι ένας μικρός παράδεισος, ή απλώς ένα πρόσχημα; Τι διεκδικούν οι ήρωές του αληθινά και πώς τελικά μπορούν να βρουν την ευτυχία; Τα όρια διευρύνονται στον μικρόκοσμο που ανέχεται τη διαφορετικότητα, ή απλώς όλα τα κακώς κείμενα της δικής μας κοινωνίας καμουφλάρονται πίσω από μια αστραφτερή βιτρίνα;

Κινηματογραφώντας την αντίθεση της δικής μας κοινωνίας και του μικροσκοπικού κόσμου των συρρικνωμένων, δημιουργεί μια ενδιαφέρουσα εικαστικά αντίθεση μεγεθών και μια έξυπνη δραματουργικά σύνθεση.

Παράλληλα, ο τρόπος με τον οποίο ο Αλεξάντερ Πέιν υλοποιεί την ιδέα του είναι πραγματικά απολαυστικός, ζωντανεύοντας στην οθόνη με ακρίβεια, οξυδέρκεια και ειρωνικό χιούμορ έναν μελλοντικό κόσμο δύο μεγεθών, όπου ο καθένας τους δεν σταματά να κινείται με δύο ταχύτητες. Διότι ο Πολ δεν θα αργήσει να ανακαλύψει πως και στην καινούργια, ονειρεμένη κοινωνία υπάρχουν ταξικές διαφορές, παράνομες δραστηριότητες κι εξουσίες κάθε λογής, με τη θαυματουργή διαδικασία σμίκρυνσης να χρησιμοποιείται όχι μόνο για ευγενείς περιβαλλοντικούς λόγους αλλά και για σκοτεινούς σκοπούς, όπως η τιμωρία πολιτικών αντιπάλων.

Από την άλλη πλευρά, πολλές θέσεις διατυπώνονται που όμως δεν αναπτύσσονται, πολλά στοιχεία αρχίζουν να προστίθενται σε μια ήδη παραφορτωμένη ιστορία, ένα διδακτικό οικολογικό μήνυμα έρχεται εντελώς αδικαιολόγητα στο φινάλε και μόνο η εμφάνιση μιας αντικαθεστωτικής Βιετναμέζας που γνωρίζει στην καινούργια του ζωή ο Πολ έχει κάτι από τη φρεσκάδα του πρώτου μέρους.

Ο Ματ Ντέιμον ανταποκρίνεται στον ρόλο του χωρίς εκπλήξεις, εξαιρετικός είναι ο Κρίστοφερ Βαλτζ στον ρόλο του Σέρβου εκατομμυριούχου, αλλά η μεγάλη έκπληξη είναι η υπέροχη Χονγκ Τσάου (υποψήφια για Χρυσή Σφαίρα Β’ γυναικείου ρόλου), που δημιουργεί έναν χαρακτήρα αλλόκοτο και συμπαθητικό, δίνοντας μια άλλη διάσταση στην έννοια της καλοσύνης.