ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΟΥΖΙΝΑ, ΜΙΑ ΤΑΙΝΙΑ ΓΕΜΑΤΗ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ!

Σκηνοθεσία-Σενάριο: Τάσος Μπουλμέτης

Πρωταγωνιστούν: Γιώργος Χωραφάς, Ιεροκλής Μιχαηλίδης, Ρένια Λουϊζίδου, Στέλιος Μαϊνας

Είδος: Κοινωνική-δράμα

Παραγωγή: 2003

Διάρκεια: 108΄

Περίληψη: Πρόκειται για μία βιωματική ταινία του σκηνοθέτη Τάσου Μπουλμέτη, που όντας Κωνσταντινουπολίτης στην καταγωγή ο ίδιος, καταπιάνεται με το ζήτημα των διωγμών που υπέστησαν από τις τουρκικές αρχές οι Έλληνες της Πόλης το 1964. Ο πρωταγωνιστής της ταινίας Φάνης Ιακωβίδης, καθηγητής αστροφυσικής στην Αθήνα, περιμένει τον παππού του από την Κωνσταντινούπολη, τον οποίο έχει να δει από την παιδική του ηλικία. Αρχίζοντας προετοιμασίες για την υποδοχή του προσκαλεί όλους τους φίλους του παππού του και ετοιμάζει μια σειρά από πιάτα πολίτικης κουζίνας. Μια ξαφνική αρρώστια όμως του παππού, δεν θα του επιτρέψει να ταξιδέψει στην Αθήνα.

Ο καθηγητής τότε θα αποφασίσει να πάει εκείνος στην Κωνσταντινούπολη για να τον συναντήσει και να θυμηθεί ξανά τα χρόνια που έζησε εκεί με τους γονείς του, τους οποίους ενσαρκώνουν οι Ιεροκλής Μιχαηλίδης και Ρένια Λουιζίδου. Εκεί επιστρέφουν όλες οι ευχάριστες αναμνήσεις της παιδικής ηλικίας, οι δυσάρεστες του διωγμού και της απέλασης, αλλά και ο πρώτος έρωτας της ζωής του, η Σαϊμέ.

Η άποψή μας: Η Πολίτικη Κουζίνα είναι η ακριβότερη παραγωγή (μετά το «Λειβάδι που Δακρύζει» του Αγγελόπουλου). Τα ζήτημα όμως δεν είναι στο ποσό, αλλά στο πως αυτό αξιοποιείται σε μια παραγωγή. Η ταινία του Τάσου Μπουλμέτη μοιάζει να είναι ένα σκαλί παραπάνω από τις συνηθισμένες Ελληνικές παραγωγές, συναγωνιζόμενη στα ίσια Ευρωπαϊκές παραγωγές επιπέδου. Ο Μπουλμέτης καταφέρνει να πατήσει πάνω στα προσωπικά του βιώματα, χωρίς να κάνει μια «προσωπική» ταινία. Δεν νομίζω ότι υπάρχει θεατής που δεν θα αφεθεί στη μαγεία της «Κουζίνας», που συνδυάζει τις κατάλληλες δόσεις κωμωδίας, δράματος και ηθογραφίας.

Τα απλά πράγματα της καθημερινότητάς μας, αγαπημένα πρόσωπα, χαμόγελα ή λυπημένα βλέμματα, τραπεζώματα και κουβέντες, παιδικοί έρωτες που ποτέ δεν ξεχάστηκαν, όλα, είναι μέρος του ίδιου του σύμπαντος, του ίδιου μας του εαυτού. Και όσο αδυνατούμε να καταλάβουμε τη σημασία τους, όσο αρνούμαστε να τους δώσουμε την αξία που έχουν, τόσο αυτά μέσω της ταινίας εξυψώνονται στα μάτια μας, τόσο μιλούν στη ψυχή μας προκαλώντας μας ένα αίσθημα αναπόλησης και συγκίνησης που είχαμε καλά καταχωνιασμένο σε κάποια σκοτεινή γωνιά του μυαλού μας.

Πέραν όμως των κοινωνικών χαρακτηριστικών, πέραν της προσπάθειας κατανόησης του ανθρώπινου νου και φιλοσοφίας, η ταινία θέλει να μας κάνει να κατανοήσουμε μια κουλτούρα τόσο ξένη και παράλληλα τόσο γνώριμη. Να ταξιδέψουμε κι εμείς με τους πρωταγωνιστές και μαζί τους να γνωρίσουμε την ιστορία της Πόλης, την ιστορία του διωγμού, τα πολιτικά συμφέροντα, τις δυσκολίες, τον πόνο και τον αντίκτυπο που είχαν όλα αυτά. Όπως λένε με πικρία οι πρωταγωνιστές, έφυγαν από την Τουρκία γιατί ήταν Έλληνες και στην Ελλάδα αντιμετωπίστηκαν σαν Τούρκοι.

 

Επιπλέον, το cast είναι αξιοπρεπέστατο με τους Χωραφά και Μιχαηλίδη να ξεχωρίζουν. Χωρίς αμφιβολία η επιλογή των ηθοποιών έγινε πολύ προσεκτικά, τόσο που ο καθένας τους χωριστά μοιάζει γεννημένος για να υποστηρίξει τον χαρακτήρα του και όλοι μαζί σαν σύνολο, γεννημένοι να συνυπάρξουν και να δώσουν ζωή σε μια απ’ τις μεγαλύτερες κινηματογραφικές παραγωγές που έκανε ποτέ η χώρα μας. Ακόμη, το μάτι του θεατή κεντρίζεται από τα ρεαλιστικά ψηφιακά εφέ και τις μαγικές κινήσεις της κάμερας στο χώρο. Αυτό που αιφνιδιάζει όμως στην Πολίτικη Κουζίνα είναι η συγκίνηση που φέρνει, χωρίς να υιοθετούνται τεχνάσματα και άλλες ευκολίες. Εντύπωση κάνει και η χρήση του μελωδικού soundtrack της Ευανθίας Ρεμπούτσικα που παίζει το ρόλο της κόκκινης κλωστής, συνδέοντας διαφορετικές εποχές και σκηνές, κινούμενο στο επίπεδο Αμερικάνικων παραγωγών.

Η Πολίτικη Κουζίνα είναι μια παραγωγή που κέρδισε, όχι μόνο τους κριτικούς, αλλά και τους θεατές.  Μια κουζίνα γεμάτη γεύσεις, μυρωδιές και ιστορία…