AMELIE, ΜΙΑ ΓΛΥΚΟΠΙΚΡΗ ΚΟΜΕΝΤΙ ΞΑΝΑ ΚΟΝΤΑ ΣΑΣ!

Αμελί: είναι γαλλική ρομαντική κομεντί παραγωγής 2001 σε σκηνοθεσία Ζαν-Πιερ Ζενέ και σε σενάριο του ίδιου μαζί με τον Γκιγιόμ Λοράν. Τη μουσική έγραψε ο Γιαν Τιρσέν και πρωταγωνιστεί η Οντρέ Τοτού.

Περίληψη: Η Αμελί Πουλέν είναι ένα κορίτσι που μεγάλωσε απομονωμένη από τα υπόλοιπα παιδιά. Ο πατέρας της Ραφαέλ, ένας πρώην στρατιωτικός γιατρός, πιστεύει ότι πάσχει από υπέρταση λόγω του γρήγορου ρυθμού της καρδιάς της. Αυτό όμως συμβαίνει κάθε φορά που έρχεται σε επαφή με τον πατέρα της, καθώς η μόνη φορά που την αγγίζει είναι όταν την εξετάζει. Η μητέρα της, Αμαντίν πεθαίνει όταν η Αμελί είναι μόλις 6 ετών. Από τότε ο πατέρας της αποτραβιέται ακόμα περισσότερο και αφιερώνει τη ζωή του στο να φτιάξει στον κήπο του ένα μάλλον εκκεντρικό μνημείο για την Αμαντίν. Ακόμα πιο μόνη η Αμελί, αναπτύσσει μια παράξενη φαντασία.

Σήμερα, γυναίκα πλέον, η Αμελί εργάζεται ως σερβιτόρα, σε μια μικρή καφετέρια στη Μονμάρτη. Η πελατεία του μαγαζιού είναι συχνά πολύ εκκεντρική. Στα 23 της χρόνια, έχοντας ζήσει αποτυχημένες σχέσεις, η Αμελί βρίσκει τη χαρά της ζωής σε απλές απολαύσεις, αφήνοντας τη φαντασία της να καλπάζει. Μια ημέρα ανακαλύπτει στο διαμέρισμά της ένα «θαμμένο θησαυρό», ένα κουτί με παιδικά αντικείμενα, και παθιάζεται να βρει τον ιδιοκτήτη του. Μόλις εκτελεστεί η αποστολή της, η Αμελί καταπιάνεται με τα μικρά «θαύματα» της καθημερινότητας και αποφασίζει να φτιάξει τη ζωή εκείνων που χρειάζονται λίγη αγάπη παραπάνω..

Η άποψή μας: Ο Jean-Pierre Jeunet έφτιαξε μια ταινία, λίγο μακριά από το κλίμα των προηγούμενών του (Delicatessen, City of Lost Children, Alien 4). Γεμάτη φωτεινά, 60`s χρώματα και χαμόγελα και σχεδόν καρτουνιστικούς χαρακτήρες. Μια ταινία αναμφίβολα γλυκιά και αισιόδοξη που προσπαθεί να είναι έξυπνη (από αναφορές σε χαοτικές θεωρίες, μέχρι την αναζήτηση του ανθρώπου «φάντασμα» από την Αμελί) και πρωτότυπη. Είναι ένα φιλμ, πράγματι γλυκό και καλοσυνάτο, αλλά με ξεκάθαρη τη μαύρη φλέβα του σκηνοθέτη της, ένα σκοτεινό παραμύθι φαντασίας, όπου ο θάνατος είναι πιο οικείος από τη ζωή. Ο πλούτος της είναι ευφάνταστος, η ταινία έχει τα πάντα, πειραγμένη φωτογραφία, ειδικά εφέ, animation, σκηνές γυρισμένες μόνο για μικρή αφήγηση. Η ταχύτητα των πλάνων είναι μεταβλητή και ταχύτατη (π.χ. το πέταγμα της μέλισσας).

Η αιθέρια μουσική του Yann Tiersen και το εκπληκτικό μουσικό θέμα της αρχής δημιουργούν ένα ονειρικό περιβάλλον. Η σουρεαλιστική φωτογραφία και τα έντονα χρώματα ανεβάζουν την εύθυμη διάθεση, ενώ τα ευρηματικά τεχνάσματα-αστεία και οι τρελές οπτικές γωνίες προκαλούν το αβίαστο γέλιο του θεατή. Η ταινία αναμφίβολα είναι από τις καλύτερες, πιο ουσιώδης και πιο… ζωντανές ρομαντικές κομεντί που θα δείτε ποτέ και μάλιστα είναι εξίσου αποτελεσματική τόσο στο γέλιο όσο και στη συγκίνηση.

Εδώ αξίζει να σημειώσουμε ότι ο Jeunet δεν ξεφεύγει ποτέ από το παιχνιδιάρικο ύφος του για να αφιερώσει χρόνο στην προσπάθεια να προκαλέσει δάκρυα στον θεατή, αλλά αντιθέτως είναι ικανός να βγάλει αληθινή συγκίνηση μέσα από τις πιο μικρές λεπτομέρειες…

Από εκεί και πέρα η Audrey Tautou είναι εξαιρετική στο ρόλο της Amelie βγάζοντας αυτό ακριβώς το “όμορφη-χαριτωμένη”, αλλά και παράλληλα ΄΄θλιμμένη΄΄. Η σκηνοθεσία βγάζει μια «μαγική» αίσθηση παραμυθιού από όλους τους χώρους και τους χαρακτήρες και έχει και την παιχνιδιάρικη και καλοσυνάτη διάθεση της ηρωίδας. Πραγματικά απίστευτη ταινία! Είναι ό,τι πιο αισιόδοξο έχετε δει εδώ και πολλά χρόνια. Η ταινία σε αγγίζει πραγματικά με το μαγικό τρόπο που σου δείχνει απλές καθημερινές ιστορίες. Είναι τρομερά κωμικό. Ο ορισμός της καλοσύνης και της χαράς, η βίβλος των αισιόδοξων, το φάρμακο κατά της μελαγχολίας και της απαισιοδοξίας, όλα αυτά προσωποποιούνται είτε στην ταινία του Jean-Pierre Jeunet είτε στο γλυκό, όσο δεν γίνεται, πρόσωπο της Audrey Tautou. Έτσι και αλλιώς και τα δύο παραλληλίζονται αφενός λόγω της παιδικής αυθεντικότητας που τα διακρίνει, αφετέρου γιατί και τα δύο κάθε φορά που τα βλέπεις νιώθεις πολύ καλύτερα. Το φαινόμενο Αμελί που κατέκτησε όλη την Ευρώπη, μια από τις ωραιότερες ταινίες του γαλλικού κινηματογράφου, ένα μικρό θαύμα, μια μοντέρνα, οπτικά μαγευτική και ανάλαφρα ρομαντική κομεντί που έκανε σταρ την Οντρέ Τοτού κι έγινε σημείο αναφοράς της σύγχρονης ποπ κουλτούρας. Απόλυτα δικαιολογημένη, λοιπόν, η παγκόσμια επιτυχία της ταινίας, η οποία προτάθηκε για 5 Όσκαρ και 13 βραβεία Σεζάρ (κέρδισε 4).

Παραλειπόμενα

• Ο ρόλος της Αμελί γράφτηκε συγκεκριμένα για την Έμιλυ Γουότσον. Η ίδια ήθελε πολύ το ρόλο, αλλά αναγκάστηκε να αρνηθεί εξαιτίας των κακών γαλλικών της αλλά κυρίως επειδή τα γυρίσματα ήταν την ίδια χρονική περίοδο με την ταινία Έγκλημα στο Γκόσφορντ Παρκ, που έπαιζε η Γουότσον.
• Κάθε φορά που το γύρισμα ήταν εξωτερικό, ο Ζενέ και το συνεργείο έπρεπε να καθαρίζουν το χώρο, ώστε το φιλμ να ταιριάζει με τον τέλειο κόσμο που φανταζόταν η ηρωίδα.
• Ο Ζαν-Πιερ Ζενέ ήθελε αρχικά το Μάικλ Νάιμαν να γράψει μουσική για το φιλμ, αλλά δεν ήταν διαθέσιμος.
• Ψηφίστηκε η 2η αγαπημένη ταινία της Αυστραλίας.