ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΝ ΑΛ ΠΑΤΣΙΝΟ

Ο Αλφρέντο Τζέημς  Πατσίνο  (γενν. 25 Απριλίου 1940) είναι Αμερικανός ηθοποιός του κινηματογράφου και του θεάτρου, βραβευμένος με Όσκαρ Α’ Ανδρικού Ρόλου για την ταινία Άρωμα Γυναίκας (1992). Θεωρείται ένας από τους καλύτερους ηθοποιούς της γενιάς του, καθώς ερμήνευσε μερικούς από τους πιο αξιομνημόνευτους ρόλους στην ιστορία του σύγχρονου κινηματογράφου.

Γεννήθηκε στο Μπρονξ της Νέας Υόρκης από Ιταλούς γονείς. Ο παππούς του καταγόταν από το Κορλεόνε της Σικελίας. Είναι από τους λίγους ηθοποιούς του Χόλιγουντ που δεν έχει παντρευτεί ποτέ, αλλά παρόλα αυτά έχει μια αποκτήσει τρία παιδιά.

Η πρώτη ταινία στην οποία συμμετείχε ήταν το Νάταλι, το Άσχημο Κορίτσι (Me, Natalie) το 1969. Η ερμηνεία του στην ταινία του 1971, Πανικός στο Νιντλ Παρκ (The Panic in Needle Park), όπου υποδύθηκε έναν ηρωινομανή, τράβηξε την προσοχή του Φράνσις Φορντ Κόπολα, ο οποίος και τον επέλεξε για τον ρόλο του Μάικλ Κορλεόνε στην ταινία Ο Νονός (The Godfather, 1972) (για τον ίδιο ρόλο ήταν υποψήφιοι ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο και ο Ρόμπερτ Ρέντφορντ).

Ο ρόλος του στην ταινία του Κόπολα του χάρισε παγκόσμια αναγνωρισιμότητα καθώς και την πρώτη του υποψηφιότητα για Όσκαρ Β’ Ανδρικού Ρόλου. Την επόμενη χρονιά πρωταγωνίστησε στην ταινία Σέρπικο (Serpico, 1973), βασισμένη στην ιστορία ενός αστυνομικού που ξεσκεπάζει κύκλωμα διαφθοράς στους κόλπους της αστυνομίας. Η ταινία του χάρισε την πρώτη του υποψηφιότητα για Όσκαρ Α’ Ανδρικού Ρόλου, το οποίο έχασε από τον Τζακ Λέμον. Το 1974 πρωταγωνίστησε στο σίκουελ της ταινίας Ο Νονός με τίτλο Ο Νονός ΙΙ (The Godfather Part II, 1974), που του χάρισε την δεύτερη υποψηφιότητα για Όσκαρ Α’ Ανδρικού Ρόλου.

Το 1975 υποδύθηκε έναν άνδρα που διαπράττει ληστεία σε τράπεζα κρατώντας ομήρους τους εργαζόμενους στην ταινία του Σίντνεϊ Λουμέτ  Σκυλίσια Μέρα (Dog Day Afternoon, 1975). Έλαβε την τρίτη υποψηφιότητα για Όσκαρ Α’ Ανδρικού Ρόλου, αλλά έχασε από τον Τζακ Νίκολσον. Το 1979 έλαβε άλλη μια υποψηφιότητα για Όσκαρ Α’Αντρικού ρόλου για την ταινία …Δικαιοσύνη για Ολους! (…And Justice for All) αλλά και πάλι δεν τιμήθηκε με το χρυσό αγαλματίδιο.

Έπειτα υποδύθηκε τον γκάνγκστερ Τόνυ Μοντάνα στην ταινία Ο Σημαδεμένος (Scarface, 1983) και το 1985 έπαιξε στην ταινία Επαναστάτες (Revolution), που όμως ήταν εμπορική αποτυχία, εξαιτίας της οποίας έκανε τέσσερα χρόνια να εμφανιστεί ξανά σε ταινία. Όμως το 1990 ήρθε η δεύτερη υποψηφιότητα για Όσκαρ Β’ Ανδρικού Ρόλου για την ταινία του Γουόρεν Μπίτι Ντικ Τρέισι (Dick Tracy) και η καριέρα του απογειώθηκε εκ νέου.

Ακολούθησαν η ταινία Φράνκι και Τζόνι (Frankie and Johnny, 1991) με συμπρωταγωνίστρια την Μισέλ Φάιφερ, η ταινία του 1992 Οικόπεδα με Θέα (Glengarry Glen Ross) για το οποίο έλαβε την τρίτη του υποψηφιότητα για Όσκαρ Β’ Αντρικού ρόλου καθώς και η ταινία της Άρωμα γυναίκας (Scent of a Woman, 1992), της ίδιας χρονιάς, με το οποίο βραβεύτηκε τελικά με Όσκαρ Α’ Ανδρικού Ρόλου. Ακολούθησαν αξιομνημόνευτες ερμηνείες στις ταινίες Υπόθεση Καρλίτο (Carlito’s Way, 1993), Ένταση (Heat, 1995) με τον Ρόμπερτ Ντε Νίρο, Ο Δικηγόρος του Διαβόλου (The Devil’s Advocate, 1997) με συμπρωταγωνιστή τον Κιάνου Ριβς, The Insider, 1999 με τον Ράσελ Κρόου και Insomnia το 2002. Οι ταινίες στις οποίες εμφανίστηκε μετά το Insomnia δεν σημείωσαν ιδιαίτερη επιτυχία.

Αξίζει να σημειωθεί ότι ο Αλ Πατσίνο έχει αρνηθεί αρκετούς ρόλους. Οι πιο σημαντικοί που απέρριψε είναι του Χαν Σόλο στο Star Wars, τον Κάπταιν Γουίλαρντ στο Αποκάλυψη Τώρα και του Έντγουαρντ Λούις στο Pretty woman.

Τεράστιος ηθοποιός με αξεπέραστη προσωπικότητα και ταπεραμέντο που τον οδήγησαν γρήγορα στην κορυφή. Δολοφονικό βλέμμα. Χαρακτηριστική φωνή. Ο άνθρωπος με τα χίλια πρόσωπα. Αυτός είναι ο Al Pacino.

Μπορεί στις περισσότερες ταινίες του να είχε ως βασικό στόχο το χρήματα, όμως στην πραγματική του ζωή -όπως έχει δηλώσει- τα χρήματα δεν αποτέλεσαν ποτέ σκοπό ζωής.

Στους ρόλους του μπορεί να ήταν κακός, μπορεί να είχε σκοτώσει πολύ κόσμο, μπορεί να ήταν βουτηγμένος στην παρανομία αλλά όσο και να θέλει κανείς, δεν μπορεί να μισήσει τον Tony Montana ή τον Michael Corleone.